Japonia odwiecznie kojarzyła mi się z walecznymi szogunami, samurajami i majestatycznymi gejszami. W dzisiejszych czasach nie spotkamy już słynnych japońskich przywódców i wojowników. Możemy podziwiać ich przepiękne posiadłości, które przenoszą nas w czasy panowania największych rodów Kraju Kwitnącej Wiśni. Najpiękniejszą z nich jest Zamek Białej Czapli położony w mieście Himeji.

Zamek Białej Czapli – Himeji

Przez wiele lat należał do jednego z najpotężniejszych rodów Tokugawa. Wzniesiony w XIV wieku, jedynemu zniszczeniu uległ w wieku XVI. Od tamtej pory, przez kolejne 400 lat, omijały go trzęsienia ziemi, walki czy nawet II wojna światowa. Ze względu na swoje piękno i unikatową architekturę wpisany został na Światową Listę Dziedzictwa Światowego UNESCO.

Jak samurajów czy szogunów „spotkać” możemy jedynie w pozostałościach historycznych budowli, to inaczej przedstawia się sprawa z gejszami.

We współczesnym świecie japońskiej tradycji zawód gejszy nadal funkcjonuje. Kontrowersyjne jest pochodzenie i europejskie rozumienie kim jest gejsza. Często określa się ją ekskluzywną kobietą do „towarzystwa”. Wg kultury japońskiej to niezwykle wykształcona, znająca się przede wszystkim na sztuce japońskiej kobieta. Umiejętność gry na instrumencie, znajomość tradycyjnych japońskich tańców czy ceremonia picia herbaty to kilka lat ciężkiej i mozolnej pracy. Tego wszystkiego przez sześć lat uczy się maiko ( określenie funkcjonujące w Kyoto).

Kyoto – dzielnica Gion, dzielnica gejsz.

Podczas pobytu w Kyoto obowiązkowo musiałam odwiedzić Gion, tak zwaną dzielnicę gejsz. Licząc jednocześnie na cud spotkania prawdziwej gejszy, którą mogłabym tak naprawdę dostrzec jedynie w momencie, kiedy opuszcza dom gejsz – oki-ya i udaje się do pracy czyli do herbaciarni.

Herbaciarnia – zapalony lampion informuje, iż gejsza jest na miejscu.

Obecnie miasto to jest najsłynniejszym i najbardziej prestiżowym miejscem kształcenia i przebywania gejsz i maiko. Kandydatka na gejsze powinna całkowicie zerwać kontakty z rodziną, zamieszkać w domu gejsz oraz opanować dialekt kyokotoba. Nie wolno jej malować paznokci, przekłuwać uszu, używać telefonu komórkowego czy dokonywac jakiejkolwiek autopromocji (np. przez portale społecznościowe, blogi, vlogi i inne).

Edukację zaczyna się w wieku około 16 lat ( w Tokio 18 lat) od shikomi – dziewczyny asystującej gejszom, pomagającej przy kimonie czy makijażu oraz uczęszczającej na lekcje tańca i gry na instrumencie. Następnie dziewczyna zostaje minarai i może uczestniczyć w przyjęciach jedynie jako obserwatorka. Kolejny etap to misedashi czyli debiut maiko połączony z przyjęciem nowego imienia. Wraz ze zdobywanym doświadczaniem maiko może występować publicznie. Miałam okazję obserwować pokaz tańca maiko, która była już pod koniec etapu kształcenia.

Maiko

Maiko wyróżnia kilka charakterystycznych cech . Kimono posiada długie rękawy i tren, pas, czyli obi, zawiązany jest w taki supeł by ten swobodnie zwisał z tyłu. Pod kimonem kolorem dominującym jest kolor czerwony, biały zarezerwowany jest dla gejszy. We włosy wpina bogate ozdoby we włosów, w każdym miesiącu inne, tak zwane kanzashi. W zależności od wzrostu zakłada około lub zori – klapki na wyższym lub niższym podwyższeniu.

Charakterystyczny jest również makijaż . Twarz i szyja są pobielone, wyjątek stanowi kark, gdzie pozostawia się niezamalowany fragment w kształcie litery „W”.

Usta pomalowane są w kolorze karnazynowym a ich wypełnienie zależy od etapu na jakim jest maiko. Młode adeptki malują jedynie dolną wargę. Z czasem usta wypełnia się całe z zachowaniem takiego wzoru by przypominały pąk róży i były jak najmniejsze. Oczy obrysowane są różem i czerwienią, brwi są czernione a pod ich linią zaznacza się czerwoną (karmazynową) kreskę.

Ułożenie włosów również nie jest przypadkowe. Tak samo jak w przypadku makijażu, ułożenie włosów zmienia się wraz z osiągniętym etapem kształcenia. Tutaj maiko ma fryzurę zwaną ofuku, gdzie kok podzielony jest tylko na dwie części. Im wyższy etap tym mniej wpina się ozdób we włosy. Maiko chodzi do fryzjera co 5-7 dni.

Przygotowana fryzura jest niezwykle trudna w utrzymaniu i pracochłonna w jej wykonaniu. Z tego też względu śpi na specjalnej podkładce na której znajduje się specjalna poduszeczka. Docelowo gejsze korzystają z gotowych, wysokiej jakości peruk. Powodem tego jest również przedwczesne łysienie dziewcząt.

Kiedy już maiko stanie się gejszą ( geiko) może opuścić dom okiyo, rozpocząć karierę na własny rachunek, szkolić inne maiko lub po prostu po kilku latach zrezygnować z zawodu.

Ile zarabia gejsza? Na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Jej zarobki wahają się od 5 do 15 tysięcy dolarów ( przeciętna kobieta w Japonii zarabia około 2 tys). Warto jednak pamiętać o niezwykle wysokich kosztach przygotowania się do tego zawodu : długie szkolenie, opłata za pobyt w okiyo, zakup kimona ( 13 – 30 tysięcy), fryzjer, makijaż etc, etc… Warto jednak nadmienić, że pod przykrywką świetnie wykształconej damy do towarzystwa, często ukrywa się najstarsza profesja świata.